Newest Post
#books #libros #ogsn
.jpg/220px-TheAnubisGates(1stEd).jpg)
Ola, sei que fai tempo dende a última entrada , pero a parte boa é que hoxe por fin hai entrada!Será o inicio dunha nova tanda de entradas periódicas?Esperemos XD
Hoxe falaremos da novela The Anubis Gates, As portas de anubis. Trátase dunha novela de ciencia ficción que xa se publicou fai uns anos (1983) , pero que en certo modo volveu subir á palestra porque a serie de TVE "El ministerio del tiempo" está baseada en parte nesta novela. Obviamente vai haber spoilers , así que se non vistes a serie ou non queredes saber de que vai o libro , pasade disto XD.
A historia comeza cando hai un certo vello británico que está nas últimas. É moi rico pero toda a súa riqueza non lle serve para estender a súa vida. Así, comeza a investigar diversas cousas que teñen que ver coa maxia e chega á conclusión de que hai un modo de estender a súa vida pero para iso require viaxar no tempo ao Londres antigo da época de Lord Byron . Para financiar a súa expedición, contacta con diferentes "turistas" , quen pagarán un alto prezo para poder asistir a unha conferencia dun poeta chamado Samuel Taylor Coleridge e que lle axudarán a financiar a máquina de viaxar polo tempo. Entre eles está o que podemos considerar coma o protagonista da historia, Brendan Doyle, un experto no poeta que é contratado para axudar expedición.
Fagamos unha pausa aquí. Neste punto xa podemos atopar similitudes coa serie de tv, aínda que non demasiadas. Por unha banda, está feito de que non se poida viaxar no tempo á carta, hai que aproveitar unha especie de fisuras temporais que só permiten ir a certos momentos(Aínda que no caso da novela úsase unha máquina que usa fusión nuclear ), o cal está claro que ten moito que ver co concepto de portas da serie. Prosigamos.
Algo sae mal e Brendan queda atrapado en Londres, moito anos antes de nacer sequera e sen opcións de contactar con ninguén da súa expedición que o axude . Deste xeito, logo de dar tumbos dun lado para outro remata por facerse mendigo para un certo "xefe de mendigos da cidade" para poder sobrevir, e no seu camiño coñece a multitude de personaxes secundarios.Pasan unha serie de cousas e despois deun par de xiros un pouco previsíbeis a novela acaba de xeito máis ou menos relacionado con como comezous. O que quero dicir con isto é que o xiro de que Brendan Doyle se convirta en Ashbless, un poeta, era máis ou menos obvio para atalo co argumento do principio e o feito de que Ashbless e a única rapaza da historia(practicamente) se coñezan pois tamén da moitas pistas sobre o de que rematarán por casar nun futuro(Incluso usan a mesma maneira na serie: unha foto /retrato na que se ve aos dous xuntos)
Un aspecto importante no que difire a novela da serie é no uso da maxia: sí aquí hai maxia e varios dos personaxes son xitanos que poden realizar diferentes feitizos coma facer clons de barro dunha persoa, facer lume ou , posteriormente viaxar no tempo. Realmente exploran moito este tema na novela , o cal lle da á mesma un toque místico e máxico que está claro que a serie de televisión non ten.
En canto a cousas que non me gustaron do libro, sobre todo o que máis me "chirriou" foi o tema do recheo. Digamos que hai certos segmentos da obra que poderíamos eliminar complentamente e a historia principal non se vería especialmente afectada, dado que non serven para que os personaxes ou a trama evolucionen e poden ser calificados de vacíos ou faltos de contido. Parece que son unha escusa para falar sobre certos personaxes históricos e deixar de lado a trama que ocupa o libro. É algo que a serie de tv tentou non facer, dalgún xeito estruturouse de xeito que a trama dos personaxes sempre estivese ligada á trama histórica para non constiuír paralelismos que resultan en que unha das tramas floxee cando nos centramos na outra.
En conclusión, hai moitos elementos desta novela que se nota que son a base para a serie de tv, pero incluso se non a viches creo que é bastante desfrutábel.
#manga #anime #ogsn
Hoxe falaremos de Half&Half, manga de Seo Kouji(Suzuka, Kimi no Iru Machi) que foi serializado a partires dun one shot a un ritmo bastante irregular pero que conseguiu expandir a historia do one shot .Imos co argumento!
O manga conta a historia de como un rapaz e unha rapaza se teñen que poñer dacordo para decidir quen dos dous seguiría con vida logo dunha semana.Isto é así porque se ven envoltos nun accidente e morren ao mesmo tempo.Deste xeito, concédeselles unha oportunidade: deben decidir quen dos dous vivirá á fin dunha semana, de xeito contrario morrerán os dous.Ademáis, hai outra cousa: durante esa semana, os dous personaxes compartirán tódalas súas emocións e sensacións para acadar un nivel de conexión emocional adecuado que lles permita chegar a unha decisión, dado que non poden alonxarse un do outro(Vamos, que si, que teñen sexo XD).
O parágrafo anterior é un pouco a premisa básica do primeiro capítulo, que se desenvolve nos seguintes capítulos nos que a historia de amor progresa a medida que os personaxes se coñecen. Un podería pernsar que o final cantado é que maxicamente os dous consigan sobrevivir por algún fallo ou así pero o clímax da historia resólvese cun final bastante sorprendente que creo que rompe un pouco moldes deste tipo de historias(Aínda que coincide en certo modo co do one-shot)
O debuxo, non sei se é por o número reducido de capítulos, parece mellor do que é normalmente na outra obra que setá a publicar nestes momentos Seo Kouji(Fuuka) , os personaxes están ben caracterizados e as esceas ecchi teñen especial coidado(Parece ser que a demografía deste manga é máis seinen que shonen)
En conclusión, non é unha mala historia, pero realmente non merece a pensa ler a historia completa porque no one-shot xa se resolve basicamente todo, dende o principio ata á fin, polo que só recomendaría lela á aqueles que queiran unha reiterpretación do one-shot.
O manga conta a historia de como un rapaz e unha rapaza se teñen que poñer dacordo para decidir quen dos dous seguiría con vida logo dunha semana.Isto é así porque se ven envoltos nun accidente e morren ao mesmo tempo.Deste xeito, concédeselles unha oportunidade: deben decidir quen dos dous vivirá á fin dunha semana, de xeito contrario morrerán os dous.Ademáis, hai outra cousa: durante esa semana, os dous personaxes compartirán tódalas súas emocións e sensacións para acadar un nivel de conexión emocional adecuado que lles permita chegar a unha decisión, dado que non poden alonxarse un do outro(Vamos, que si, que teñen sexo XD).
O parágrafo anterior é un pouco a premisa básica do primeiro capítulo, que se desenvolve nos seguintes capítulos nos que a historia de amor progresa a medida que os personaxes se coñecen. Un podería pernsar que o final cantado é que maxicamente os dous consigan sobrevivir por algún fallo ou así pero o clímax da historia resólvese cun final bastante sorprendente que creo que rompe un pouco moldes deste tipo de historias(Aínda que coincide en certo modo co do one-shot)
O debuxo, non sei se é por o número reducido de capítulos, parece mellor do que é normalmente na outra obra que setá a publicar nestes momentos Seo Kouji(Fuuka) , os personaxes están ben caracterizados e as esceas ecchi teñen especial coidado(Parece ser que a demografía deste manga é máis seinen que shonen)
En conclusión, non é unha mala historia, pero realmente non merece a pensa ler a historia completa porque no one-shot xa se resolve basicamente todo, dende o principio ata á fin, polo que só recomendaría lela á aqueles que queiran unha reiterpretación do one-shot.
Nota: 8.5
#manga #anime #ogsn
Boas! Hoxe falaremos do manga spin off de Naruto. Son 10 capitúlos así que tampouco hai un gran argumento que comentar, dado que suponse que a historia é unha introdución do que vai pasar na película(Que mellor que sexa así que facer un Dragon Ball Super e invertarse unha nova liña temporal incongruente coas películas...XD)
A historia sitúase algún tempo despois do final do manga orixinal, con Naruto asentado como Hokage e a vila nun período de paz. Así, a paz é ameazada cando son divisados unha serie de personaxes sospeitosos con sharingans cerca da vila, polo que Naruto decide investigar.Únense a el a filla de Sasuke quen nunca coñeceu ao seu pai, e a filla de Choji(Este última como "alivio cómico", máis que outra cousa). Rematan por atoparse con Sasuke na persecución destas figuras misteriosas, que resultan estar afiliadas a Akatsuki.
Para axudar na investigación van xunto de Orochimaru, que polo que parece non foi castigado de ningún modo e de paso Sarada, a filla de Sasuke, aproveita para facerse un test de adn para saber se Sakura é a súa nai(Flipa coa tecnoloxía dos ninjas). Para facelo colle un pelo que pensa que é de Karin, pero resulta ser de Sakura e á fin prodúcese un drama tremendo co de que Sakura non é a nai pero á fin sí. En fin XD.
O caso é que os tipos estes son clons dunha persoa que é un ex-recluta de Akatsuki, van á súa guarida , machácanos e todos contentos.
Argumentalmente, a historia é máis interesante que a fin de Naruto(Non era moi difícil) ao tentar volver dalgún xeito ás raíces. Atopámonos cun debuxo bo e con esceas bastante salientábeis coma un Susanoo voador por parte de Sasuke . O drama do tema do asunto de Sarada tería sido moito máis trascendental no caso de non ser Sakura a nai finalmente pero esta non era ese tipo de historia e por moitas pistas que deran xa sabías cal ía ser a conclusión dende o primeiro momento. Agradécese o esforzo de tódolos modos.
En conclusión, é unha historia autoconclusiva sorprendentemente sólida que rememora algunhas das boas cousas que tiña Naruto. Notábel.
A historia sitúase algún tempo despois do final do manga orixinal, con Naruto asentado como Hokage e a vila nun período de paz. Así, a paz é ameazada cando son divisados unha serie de personaxes sospeitosos con sharingans cerca da vila, polo que Naruto decide investigar.Únense a el a filla de Sasuke quen nunca coñeceu ao seu pai, e a filla de Choji(Este última como "alivio cómico", máis que outra cousa). Rematan por atoparse con Sasuke na persecución destas figuras misteriosas, que resultan estar afiliadas a Akatsuki.
Para axudar na investigación van xunto de Orochimaru, que polo que parece non foi castigado de ningún modo e de paso Sarada, a filla de Sasuke, aproveita para facerse un test de adn para saber se Sakura é a súa nai(Flipa coa tecnoloxía dos ninjas). Para facelo colle un pelo que pensa que é de Karin, pero resulta ser de Sakura e á fin prodúcese un drama tremendo co de que Sakura non é a nai pero á fin sí. En fin XD.
O caso é que os tipos estes son clons dunha persoa que é un ex-recluta de Akatsuki, van á súa guarida , machácanos e todos contentos.
Argumentalmente, a historia é máis interesante que a fin de Naruto(Non era moi difícil) ao tentar volver dalgún xeito ás raíces. Atopámonos cun debuxo bo e con esceas bastante salientábeis coma un Susanoo voador por parte de Sasuke . O drama do tema do asunto de Sarada tería sido moito máis trascendental no caso de non ser Sakura a nai finalmente pero esta non era ese tipo de historia e por moitas pistas que deran xa sabías cal ía ser a conclusión dende o primeiro momento. Agradécese o esforzo de tódolos modos.
En conclusión, é unha historia autoconclusiva sorprendentemente sólida que rememora algunhas das boas cousas que tiña Naruto. Notábel.
Nota: 7.5
#manga #anime #ogsn
Boas! Hoxe falaremos de Naruto The Last, a penúltima peli de Naruto (A última sería a de Boruto) e a primeira despois do final do manga. Así, de que vai?
Temporalmente situada dous anos despois do final do manga , situámonos nun período de absoluta calma despois de toda esa movida da guerra ninja e tal. A peli comeza coa mítica trama denominada NaruHina, onde Hinata parece que, esta vez si, vaise confesar a Naruto. Á fin , cando o vai facer bótase atrás , é raptada por unha serie de figuras misteriosas e a cousa queda en nada.
Resulta que ditas persoas misteriosas son parte dun grupo liderado por alguén máis poderoso que Kaguya(Ou da liga de , vamos) que , polo que sexa, ten interese en estrelar a lúa contra a Terra, algo bastante evidente no ceo e que tiña moi preocupados aos kages(Á xente normal non estrañamente XD). Hinata , ao ter Byakugan, pode rastrexar a entrada á guarida do malvado polo que uns cantos ninjas de Konoha(Véxase Hinata, Naruto, Sakura, Shikamaru e Sai, creo recordar) van tras o malvado, que de paso secuestra a unha prima de Hinata (Que eu era a primeira vez que vía, aínda que eles actúen como se a coñecesen de toda a vida). Unha vez chega á guarida conseguen atravesala ao pasar por unha especie de auga verde que revive as memorias dos personaxes, detalle que se aproveita para rechear varios minutos de película ,ata que despois de varios momentos conseguen chegar a un lugar misterioso onde incluso hai aldeas deshabitadas que resulta ser a lúa.
Logo o desenvolvemento é máis ou menos normal, Hinata faise mala e parece claudicar pero non, os kage deciden usar un canon para cargarse á lúa pero debido a que Naruto/Kyubi consegue derrotar ao malvado non remata por ser usado e pouco máis.
A nivel argumental o único destacábel é que por fin se confirma NaruHina e os dous rematan xuntos.
A nivel artístico gustoume especialmente certa parte da peli con liñas máis difuminadas , un estilo claramente diferenciado do anime que é bastante refrescante i é de agradecer.
En canto a batallas, certo é que a batalla final é bastante decente, dado que observamos unha pelexa do kyubi e iso sempre resulta bastante espectacular.
Como conclusión, a peli está bastante ben . A pesar de que argumentalmente empeora o visto na última película que me gustou(A peli na que Naruto remataba preso, non na que o mundo era unha ilusión) nótase o esforzo de facer algo que "cole" dentro da continuidade . Ademáis, logo de ler algúns capítulos da secuela manga(Que é probábel que coincida , polo menos en parte, coa peli de Boruto), eu decantaríame por esta última.
Boas! Hoxe falaremos de Naruto The Last, a penúltima peli de Naruto (A última sería a de Boruto) e a primeira despois do final do manga. Así, de que vai?
Temporalmente situada dous anos despois do final do manga , situámonos nun período de absoluta calma despois de toda esa movida da guerra ninja e tal. A peli comeza coa mítica trama denominada NaruHina, onde Hinata parece que, esta vez si, vaise confesar a Naruto. Á fin , cando o vai facer bótase atrás , é raptada por unha serie de figuras misteriosas e a cousa queda en nada.
Resulta que ditas persoas misteriosas son parte dun grupo liderado por alguén máis poderoso que Kaguya(Ou da liga de , vamos) que , polo que sexa, ten interese en estrelar a lúa contra a Terra, algo bastante evidente no ceo e que tiña moi preocupados aos kages(Á xente normal non estrañamente XD). Hinata , ao ter Byakugan, pode rastrexar a entrada á guarida do malvado polo que uns cantos ninjas de Konoha(Véxase Hinata, Naruto, Sakura, Shikamaru e Sai, creo recordar) van tras o malvado, que de paso secuestra a unha prima de Hinata (Que eu era a primeira vez que vía, aínda que eles actúen como se a coñecesen de toda a vida). Unha vez chega á guarida conseguen atravesala ao pasar por unha especie de auga verde que revive as memorias dos personaxes, detalle que se aproveita para rechear varios minutos de película ,ata que despois de varios momentos conseguen chegar a un lugar misterioso onde incluso hai aldeas deshabitadas que resulta ser a lúa.
Logo o desenvolvemento é máis ou menos normal, Hinata faise mala e parece claudicar pero non, os kage deciden usar un canon para cargarse á lúa pero debido a que Naruto/Kyubi consegue derrotar ao malvado non remata por ser usado e pouco máis.
A nivel argumental o único destacábel é que por fin se confirma NaruHina e os dous rematan xuntos.
A nivel artístico gustoume especialmente certa parte da peli con liñas máis difuminadas , un estilo claramente diferenciado do anime que é bastante refrescante i é de agradecer.
En canto a batallas, certo é que a batalla final é bastante decente, dado que observamos unha pelexa do kyubi e iso sempre resulta bastante espectacular.
Como conclusión, a peli está bastante ben . A pesar de que argumentalmente empeora o visto na última película que me gustou(A peli na que Naruto remataba preso, non na que o mundo era unha ilusión) nótase o esforzo de facer algo que "cole" dentro da continuidade . Ademáis, logo de ler algúns capítulos da secuela manga(Que é probábel que coincida , polo menos en parte, coa peli de Boruto), eu decantaríame por esta última.
Nota: 6.5
#manga #newwaves #ogsn
Boas! Fai tempo , eh? XD O caso é que hoxe falaremos da secuela do manga coreano The Breaker, do que xa falei(Entrada orixinal: ) , que comecei a ler dende que levaba apenas uns capítulos e que lin semana por semana ata a súa finalización. Antes de entrar en de que vai, este manhwa adolece dos mesmos problemas que o seu predecesor, incluso no feito de non rematar a historia e deixar un final moi aberto(O final de The breaker é discutíbelmente pechado, isto é, aberto pero podemos considerar que se pecha unha parte da historia). Imos co argumento!
The Breaker: New Waves colle o seu título dunha nova xeración de artistas marciais, algúns dos cales xa coñecíamos e outros novos. Así, Shion atópase ao comezo da historia co seu centro de ki roto, o que imposibilita para a práctica de artes marciais. Sen embargo, el segue a practicar os exercicios que o seu desaparecido sensei Goomonriong lle deixou e por motivos un pouco aleatorios, segundo a miña opinión, remata por ser xefe dunha casa de artes marciais. Esta circunstancia é bastante curiosa porque hai persoas notábelmente máis poderosas ca el dentro do seu clan pero polo que sexa el é o xefe, o Gaju.
A historia evoluciona de xeito que Shion faise máis e máis poderoso co tempo grazas aos seus encontros cos inimigos e incluso remata por recuperar o seu centro de ki dun xeito un pouco "máxico"(Tódolos personaxes son moi op, tampouco hai que sobreanalizar cousas coma esta XD) e a historia chega ao seu clímax coa aparición do sensei perdido, quen parece ser que non recorda demasiado a Shion e ten unha persoalidade e ideais notábelmente diferentes ao que recordábamos. Sen entrar ao críbel que resulta que alguén tan badass coma o sensei poida ser manipulado tan facilmente(A min non me quedou 100% claro canto era real e canto finxido) o encontro entre os dous personaxes mola, máis que nada porque por moito que o intenten(E a pesar da melloras aparentes de Shion) o carisma do sensei é moi superior.
A histria inicia de xeito moi lento, incluso de xeito máis lento que a serie orixinal porque pasan moitos capítulos ata que Shion pode pelexar(Uns 100, e o manga ten uns 200 , así que...XD) polo que a sensación de recheo é bastante poderosa durantes eses 100 capítulos. Sen embargo, a graza deste manga non está nas pelexas do protagonista(Soamente) senón nos entresixos do mundo das artes marciais e a historia dos abundantes personaxes secundarios, algúns dos cales moi memorábeis(E non, non me refiro a Jinnie, personaxes que, se te paras a pensar, só foi usada para dicir que será importante no futuro).
Respeito do arte, non se nota un empeoramento da mesa. Que por que se espera un empeoramento? Porque , a pesar de que houbo moitos capítulos non publicados a tempo conseguiuse un ritmo semanal lixeiramente estábel e para un autor ao que parece que lle costa chegar a tempo hai que admitir que non se nota un empeoramento na calidade do debuxo; de feito, incluso podemos apreciar unha lixeira maioría nalgúns deseños, con komas de pelexas máis traballados.
Se falamos de diferenzas coa obra orixinal, aparte de cambios lixeiros no artes, principalmente está un argumento máis traballado. A duración deste manga é moito maior que a da obra orixinal e se temos en conta o tempo que tardan e poñer o fundamento da historia dámonos conta que se prestou unha maior atención ás tramas secundarias. A pesar de que The Breaker é un gran manga, se cadra apreciábase falta de detalle nalgunhas cousas e historias difusas , algo que se subsana en gran parte nesta segunda entrega.Isto non quere dicir que non haxa tramas que se vexas moi débiles, coma o feito de que se supón que non se coñece a identidade do xefe malísimo, algo que, tendo en conta a cantidade de cousas que pasan, remata por pasar a un segundo plano(Esperemos que na confirmada terceira parte aten eses cabos soltos).
En conclusión, este manga era o que esperaba con máis ganas cada semana tódolos fins de semana. Historia que te atrapa(aínda que lenta por momentos) con gran profundidade, artes marciais, personaxes carismáticos(Falta traballo no principal por momentos) e moi bo debuxo fan deste manga algo imprescindíbel.
Nota: 9.25
#manga #anime #ogsn
Boas! Hoxe(Por fin!) falaremos de Tokyo Ghoul, a primeira tempada do anime do manga homónimo. Dirá algún : "Ah, pero, xa rematou a segunda, vas moi atrasado..." Eu vou ao meu ritmo, a vida vai demasiado rápido para min XD. O caso é que este anime tivo bastante fama no seu momento polo que decidín ver os seus 12 episodios(Sen censura) para ver a ver se a fama era merecida. Imos co argumento!
A historia comeza cando o protagonista, Kaneki, é atacado por unha Ghoul nunha calexa escura, que dis ti, para que vas por ahí, se xa se ve ao lonxe que unha tía tan boa non vai querer ir contigo así por así na primeira cita,pero bueno....Pasa o que ten que pasar, que a tipa comeza a atacalo co seu tentáculo(Resulta que os Ghouls teñen un ou varios tentáculos que poden usar como consideren) ata que aparece outro personaxe que salva a Kaneki. Este é levado ao hospital rapidamente pero os médicos danno por morto debido á gravidade das súas feridas. Sen embargo, un doutor decide empregar os órganos da muller que atoparon xunto de Kaneki(A Ghoul) e transplantarllos a Kaneki, algo que provoca que Kaneki se convirta nun híbrido: medio Ghoul-medio humano. Así, sen poder dixerir a comida humana remata por asociarse cun grupo de Ghouls pacíficos que rexeitan unha cefetería para saciar as súas necesidades de carne humana.
Ese é máis ou menos o argumento, ao longo da tempada podemos observar certas evolucións no argumento pero sendo honestos nos doce capítulos tampouco avanza moitísimo a trama, de feito avanza a tompicóns durante os últimos 4-5 capítulos , onde morren varios personaxes e ves que realmente algo pasa.Da a sensación de que había que rematar a trama como fose...Isto provoca que o final pareza demasiado abrupto e repentino, en certo modo sabes que foi o que pasou pero non se da ningunha pista do que pasa con moitos personaxes . Aínda que exista unha segunda tempada, creo que poderían ter pechado mellor a primeira.
Kaneki: é o protagonista da historia. Ao comezo ten unha persoalidad bastante xenérica , coma o típico rapaz bo que non quere ferir nin a unha mosca pero co paso dos capítulos vaise dando conta de que así non vai a ningún sitio e decide loitar por si mesmo.
Debido a que a "alma" de Rie, a tipa á que pertencen os seus órganos Ghoul está dentro del, algunhas veces entra en trance e herda parte desa natureza sádica que caracterizaba a Rie aínda que Kaneki é capaz de controlarse a maioría das veces. Isto non quita que cando é levado ao límite, despois de sufrir torturas inimaxinábeis remate por saír a relucir a súa propia parte psicótica e matar a un montón de xente(Os Ghoul teñen unha capacidade de rexeneración de tecido moi boa, polo que como tortura o que se soe facer é romperlle/arrancarlle partes do corpo , esperar a que se rexeneren e repetir).
Kotaro Amon: é o investigador número 1 da unidade anti-ghouls de Tokyo, os malos, para que nos entendamos. Así, dedícase a cargarse Ghouls, xunto co seu compañeiro máis experimentado Kureo Mado, aínda que soe ter remordementos e despois de coñecer a Kaneki, quen mostra un comportamento errático e intenta claramente non sucumbir aos seus institintos comeza a preguntarse se realmente o que están a fecer é o correcto ao cargarse Ghouls sen miramentos.
Ao igual que o resto de membros da unidade especial, pode usar como arma os poderes dos Ghouls(Os tentáculos que dixen antes), polo que ten a súa propia arma en forma de lanza, aínda que despois usa outras e demostra ser perfectamente hábil con tódalas armas que manexa.
En canto ao deseño de personaxes, non hai fallos importantes e tódolos personaxes teñen o mesmo nivel de debuxo, non é un anime especialmente orientado ao fan service, polo que non se pasa dos personaxes masculinos en detrimento de ter unhas tetas a 1080p nas personaxes femininas .
O opening é razoábelmente bo, pegadizo e que se che queda facilmente na cabeza pero para min ten un fallo crítico na forma dun Spoiler : móstrase a Kaneki nunh forma na que non aparece ata o últimom capítulo do anime, o que fai que te preguntes " a que ven Kaneki co pelo branco?" ata o último capítulo. O ending, como soe ser costume, non me gustou demasiado.
Este anime é bastante bo, pero creo que podería ter sido moito mellor, hai moito potencial desaproveitado. Gustaralle a todos aqueles que busquen acción e monstros, cun trama aceptábelmente boa.
Boas! Hoxe(Por fin!) falaremos de Tokyo Ghoul, a primeira tempada do anime do manga homónimo. Dirá algún : "Ah, pero, xa rematou a segunda, vas moi atrasado..." Eu vou ao meu ritmo, a vida vai demasiado rápido para min XD. O caso é que este anime tivo bastante fama no seu momento polo que decidín ver os seus 12 episodios(Sen censura) para ver a ver se a fama era merecida. Imos co argumento!
ARGUMENTO
Tokyo Ghoul, como o seu nome indica vai duns monstros chamados Ghouls(Gul ) que están vagamente inspirados no demo do mesmo nome da cultura árabe, do cal podemos saber máis cousas en Wikipedia. O caso é que estas criaturas teñen aspecto humano pero só poden morrer se non se alimentan(De carne humana) ou se son asasinados, en principio non morren de morte natural co paso dos anos, o cal fai que haxa Ghouls moi , moi vellos.A historia comeza cando o protagonista, Kaneki, é atacado por unha Ghoul nunha calexa escura, que dis ti, para que vas por ahí, se xa se ve ao lonxe que unha tía tan boa non vai querer ir contigo así por así na primeira cita,pero bueno....Pasa o que ten que pasar, que a tipa comeza a atacalo co seu tentáculo(Resulta que os Ghouls teñen un ou varios tentáculos que poden usar como consideren) ata que aparece outro personaxe que salva a Kaneki. Este é levado ao hospital rapidamente pero os médicos danno por morto debido á gravidade das súas feridas. Sen embargo, un doutor decide empregar os órganos da muller que atoparon xunto de Kaneki(A Ghoul) e transplantarllos a Kaneki, algo que provoca que Kaneki se convirta nun híbrido: medio Ghoul-medio humano. Así, sen poder dixerir a comida humana remata por asociarse cun grupo de Ghouls pacíficos que rexeitan unha cefetería para saciar as súas necesidades de carne humana.
Ese é máis ou menos o argumento, ao longo da tempada podemos observar certas evolucións no argumento pero sendo honestos nos doce capítulos tampouco avanza moitísimo a trama, de feito avanza a tompicóns durante os últimos 4-5 capítulos , onde morren varios personaxes e ves que realmente algo pasa.Da a sensación de que había que rematar a trama como fose...Isto provoca que o final pareza demasiado abrupto e repentino, en certo modo sabes que foi o que pasou pero non se da ningunha pista do que pasa con moitos personaxes . Aínda que exista unha segunda tempada, creo que poderían ter pechado mellor a primeira.
PERSONAXES
Comentarei aquí os dous personaxes que me pareceron máis interesantes, hai moitos máis XD.Debido a que a "alma" de Rie, a tipa á que pertencen os seus órganos Ghoul está dentro del, algunhas veces entra en trance e herda parte desa natureza sádica que caracterizaba a Rie aínda que Kaneki é capaz de controlarse a maioría das veces. Isto non quita que cando é levado ao límite, despois de sufrir torturas inimaxinábeis remate por saír a relucir a súa propia parte psicótica e matar a un montón de xente(Os Ghoul teñen unha capacidade de rexeneración de tecido moi boa, polo que como tortura o que se soe facer é romperlle/arrancarlle partes do corpo , esperar a que se rexeneren e repetir).
Kotaro Amon: é o investigador número 1 da unidade anti-ghouls de Tokyo, os malos, para que nos entendamos. Así, dedícase a cargarse Ghouls, xunto co seu compañeiro máis experimentado Kureo Mado, aínda que soe ter remordementos e despois de coñecer a Kaneki, quen mostra un comportamento errático e intenta claramente non sucumbir aos seus institintos comeza a preguntarse se realmente o que están a fecer é o correcto ao cargarse Ghouls sen miramentos.Ao igual que o resto de membros da unidade especial, pode usar como arma os poderes dos Ghouls(Os tentáculos que dixen antes), polo que ten a súa propia arma en forma de lanza, aínda que despois usa outras e demostra ser perfectamente hábil con tódalas armas que manexa.
ANIMACIÓN E BSO
Así para comezar, ver isto sen censura non merece demasiado a pena, isto é, perde gran parte de graza. Hai unha cantidade de sangue notábel , especialmente en dúas ou tres esceas importantes, o que axuda a darlle un certo "realismo" ao anime(Que si, que xa sei que son monstro inventados e que o de que a xente bote sangue coma se fose un puzo de petróleo igual é algo esaxerado, pero aínda así). As pelexas están ben coregrafiadas e ao contrario do que podería parecer o de ter tentáculos estilo Dr Octopus non fai que as pelexas sexan demasiado liosas con moitos elementos en pantalla.En canto ao deseño de personaxes, non hai fallos importantes e tódolos personaxes teñen o mesmo nivel de debuxo, non é un anime especialmente orientado ao fan service, polo que non se pasa dos personaxes masculinos en detrimento de ter unhas tetas a 1080p nas personaxes femininas .
O opening é razoábelmente bo, pegadizo e que se che queda facilmente na cabeza pero para min ten un fallo crítico na forma dun Spoiler : móstrase a Kaneki nunh forma na que non aparece ata o últimom capítulo do anime, o que fai que te preguntes " a que ven Kaneki co pelo branco?" ata o último capítulo. O ending, como soe ser costume, non me gustou demasiado.
CONCLUSIÓN
A miña opinión deste anime mellorou notábelmente vistos os tres últimos capítulos do mesmo, senón a miña opinión sería bastante diferente. Non foron suficientes para subsanar os erros pasados pero sí que foron notábeis. Así, os dous primeiros capítulos e os tres últimos son sen dúbida os mellores; se restamos da nota os capítulos do medio quédanos unha nota de entorno a notábel alto.Este anime é bastante bo, pero creo que podería ter sido moito mellor, hai moito potencial desaproveitado. Gustaralle a todos aqueles que busquen acción e monstros, cun trama aceptábelmente boa.
Nota: 8.2
#manga #anime #ogsn #avengers
Boas! Fai tempo que non escribo , eh? Seguro que non me botábades de menos XD, pero o caso é que a ver se dou retomado o ritmo de publicación. Hoxe falareu da segunda entrega dos Vengadores, estreada hoxe nos cines en España. O argumento real podédelo ver en wikipedia ou así, así que eu vou contarvos o argumento e ao mesmo tempo dar as miñas expresións.
A peli sáltase a introdución e pása directamente á acción, onde observamos como os Vengadores atacan unha base de Hydra (Sae alguén que tamén sae na serie Marvel Agents of SHIELD) . A batalla está ben feita e os efectos especiais son correctos, con destellos cómicos por parte de Iron Man, como é o habitual. Vemos aos xemelgos Maximoff por primeira vez en acción e os seus poderes están ben feitos: a supervelocidade de Quicksilver está mellor feita que o mellor que se leva visto ata agora na inevitábel comparación coa serie de The flash de CW e as habilidades de Wanda a Bruxa Escarlata son bastante vistosas.
Posteriormente, hai unha festa na casa de Iron Man onde observamos esceas que fan indicar que Natasha Romanov e o Doutor Banner está namorados(Que digo eu, o tema non era que Natasha estaba namorada do Capitán América pero nada?Logo se lle pasou ...XD) que desembocan nunha competición para ver quen é capaz de levantar o martelo de Thor(Ninguén XD) . A competición é interrompida pola intelixencia artificial que da vida a un proxecto de Stark chamada Ultrón. Este personaxe parece ser bastante indestructíbel polo de que é algo de metal que pode desprazarse por tódalas redes de ordeadores do mundo, o que fai que cada vez que se destrúe o "corpo" de Ultrón poida fabricarse outro.
A seguinte parte do filme discorre en África, onde ¿previsíbelmente? Ultron decide ir e coller un montón de Vibranium(Material do escudo do Capi) para facerse máis forte . Alí observamos unha das esceas máis interesantes da peli: o pasado de Natasha. Así, a Bruxa Escarlata fai que case todos experimenten visións pero no caso de Natasha é moito máis interesante, porque vemos parte do seu pasado e de como se convertiu nunha asasina fai moitos anos.
Posteriormente chegamos ao momento no que os Vengadores se relaxan, neste caso na casa de Ollo de falcón, quen resulta ter muller, dous fillos e a Nick Fury escondido no garaxe XD. O caso é que non é que pase nada relevante neste cacho(Thor, véndose o percal , colle e lárgase XD) e ata que os xemelos Maximoff se volven bos(Que sorpresa, quen non vía vir?) e os Vengadores teñen que ir batallar a Ultron por última vez apenas pasan cousas interesantes. Digo apenas porque aparece un personaxe novo, Visión, un humanoide que ten no seu poder a xema da mente que é interpretado de forma notábel.
No arco final, matan a Ultrón , Pietro(previsíbelmente)morre e todo acaba felizmente. No epílogo cada un vaise para a súa casa, menos Natasha e o capi que montan un novo equipo de Vengadores con Máquina de guerra(O tipo que é como Iron Man pero moito menos guai), Falcon(Aparecía na peli do Capitán América, soldado de Inverno) , Wanda a Bruxa Escarlata e Visión.
O adeus entre Banner e Natasha pareceume bastante frío, non creo que sexa o último que escoitemos de Hulk(Está confirmado que veremos a Iron Man en Capitán América 3, así que tamén está iso XD).
Na escea que aparece no medio dos créditos vemos a Thanos coller o Guantelete do infinito.
Impresións finais:
-Ollo de falcón é o superheroe máis inútil dos Vengadores de lonxe e os intentos de reconvertilo a un personaxe de corte cómico non dan un resultado demasiado bo, a pesar dos encarecidos esforzos do actor que o interpreta, o cal fai un traballo razoábel.
-Iron man é o mellor personaxe da peli de lonxe, seguido de cerca por Bruce Banner/Hulk e Natasha/Viúva Negra .
-Os efectos especiais son moi bos, realmente hai unha mellora notábel do visto no primeiro filme nalgúns aspectos.
-A nivel argumental esta peli é bastante decente no senso de que aínda que esté bastante claro como vai rematar(Neste tipo de películas é inevitábel) pero os xiros prantexados e a química entre personaxes fan que o resultado sexa notábel.
-Para entender todo o que aparece na peli, é necesario estar ao día en canto a ter visto tódalas pelis de Marvel e capítulos de MARVEL Agents of SHIELD.
-Pietro molaba moito máis nos cómics que eu lin(Incluso voaba en certo punto!), non teño moi claro a que veu o tema de metelo nunha peli onde está destinado a palmar debido ao conflicto coa saga X MEN onde , por certo, o personaxe mola moito máis.PD: Nos cómics que eu lin, nos vengadores estaba AntMan, Wasp, Pietro,Capitán América...
-Unhas cantas esceas da peli destínanse a mostrar o "Guantelete do infinito" e o tema da xemas do infinito, o cal provoca que che queden gañas de ver a continuación e que pareza que esta peli foi só un "pretexto" para modificar a aliñación de Vengadores e presentar a terceira parte da saga.
-Os poderes da Bruxa Escarlata molan bastante i é complicado recoñecer a unha das xemelgas Olsen a menos que te fixes.
-Visión mola bastante, incluso sen dar unha explicación clara dos seus poderes na peli.
-Ultrón funciona de xeito bastante decente como vilán, pero ninguén é capaz de facerlle sombra ao insuperábel Loki en ningunha das pelis do universo cinemático de Marvel.
-Dirixentes de Hydra , pero en serio pensades que podedes parar aos Vengadores? Por favor, incluso cos xemelgos(Que dan unha pelexa razoábel, sen parecer demasiado forzado) non tiñan oportunidade.
-DC ten a Batman e menos mal, porque senón non hai cor entre o interese que me suscita o universo de Marvel e o de DC.
-Explótase con máis frecuencia a vena cómica dos superheroes nesta parte que na primeira, aínda que non ao nivel de Guardiáns da Galaxia. Así, Iron Man arrasa en canto a cuotas cómicas pero Thor ten os seus momentos.
A peli sáltase a introdución e pása directamente á acción, onde observamos como os Vengadores atacan unha base de Hydra (Sae alguén que tamén sae na serie Marvel Agents of SHIELD) . A batalla está ben feita e os efectos especiais son correctos, con destellos cómicos por parte de Iron Man, como é o habitual. Vemos aos xemelgos Maximoff por primeira vez en acción e os seus poderes están ben feitos: a supervelocidade de Quicksilver está mellor feita que o mellor que se leva visto ata agora na inevitábel comparación coa serie de The flash de CW e as habilidades de Wanda a Bruxa Escarlata son bastante vistosas.
Posteriormente, hai unha festa na casa de Iron Man onde observamos esceas que fan indicar que Natasha Romanov e o Doutor Banner está namorados(Que digo eu, o tema non era que Natasha estaba namorada do Capitán América pero nada?Logo se lle pasou ...XD) que desembocan nunha competición para ver quen é capaz de levantar o martelo de Thor(Ninguén XD) . A competición é interrompida pola intelixencia artificial que da vida a un proxecto de Stark chamada Ultrón. Este personaxe parece ser bastante indestructíbel polo de que é algo de metal que pode desprazarse por tódalas redes de ordeadores do mundo, o que fai que cada vez que se destrúe o "corpo" de Ultrón poida fabricarse outro.
A seguinte parte do filme discorre en África, onde ¿previsíbelmente? Ultron decide ir e coller un montón de Vibranium(Material do escudo do Capi) para facerse máis forte . Alí observamos unha das esceas máis interesantes da peli: o pasado de Natasha. Así, a Bruxa Escarlata fai que case todos experimenten visións pero no caso de Natasha é moito máis interesante, porque vemos parte do seu pasado e de como se convertiu nunha asasina fai moitos anos.
Posteriormente chegamos ao momento no que os Vengadores se relaxan, neste caso na casa de Ollo de falcón, quen resulta ter muller, dous fillos e a Nick Fury escondido no garaxe XD. O caso é que non é que pase nada relevante neste cacho(Thor, véndose o percal , colle e lárgase XD) e ata que os xemelos Maximoff se volven bos(Que sorpresa, quen non vía vir?) e os Vengadores teñen que ir batallar a Ultron por última vez apenas pasan cousas interesantes. Digo apenas porque aparece un personaxe novo, Visión, un humanoide que ten no seu poder a xema da mente que é interpretado de forma notábel.
No arco final, matan a Ultrón , Pietro(previsíbelmente)morre e todo acaba felizmente. No epílogo cada un vaise para a súa casa, menos Natasha e o capi que montan un novo equipo de Vengadores con Máquina de guerra(O tipo que é como Iron Man pero moito menos guai), Falcon(Aparecía na peli do Capitán América, soldado de Inverno) , Wanda a Bruxa Escarlata e Visión.
O adeus entre Banner e Natasha pareceume bastante frío, non creo que sexa o último que escoitemos de Hulk(Está confirmado que veremos a Iron Man en Capitán América 3, así que tamén está iso XD).
Na escea que aparece no medio dos créditos vemos a Thanos coller o Guantelete do infinito.
Impresións finais:
-Ollo de falcón é o superheroe máis inútil dos Vengadores de lonxe e os intentos de reconvertilo a un personaxe de corte cómico non dan un resultado demasiado bo, a pesar dos encarecidos esforzos do actor que o interpreta, o cal fai un traballo razoábel.
-Iron man é o mellor personaxe da peli de lonxe, seguido de cerca por Bruce Banner/Hulk e Natasha/Viúva Negra .
-Os efectos especiais son moi bos, realmente hai unha mellora notábel do visto no primeiro filme nalgúns aspectos.
-A nivel argumental esta peli é bastante decente no senso de que aínda que esté bastante claro como vai rematar(Neste tipo de películas é inevitábel) pero os xiros prantexados e a química entre personaxes fan que o resultado sexa notábel.
-Para entender todo o que aparece na peli, é necesario estar ao día en canto a ter visto tódalas pelis de Marvel e capítulos de MARVEL Agents of SHIELD.
-Pietro molaba moito máis nos cómics que eu lin(Incluso voaba en certo punto!), non teño moi claro a que veu o tema de metelo nunha peli onde está destinado a palmar debido ao conflicto coa saga X MEN onde , por certo, o personaxe mola moito máis.PD: Nos cómics que eu lin, nos vengadores estaba AntMan, Wasp, Pietro,Capitán América...
-Unhas cantas esceas da peli destínanse a mostrar o "Guantelete do infinito" e o tema da xemas do infinito, o cal provoca que che queden gañas de ver a continuación e que pareza que esta peli foi só un "pretexto" para modificar a aliñación de Vengadores e presentar a terceira parte da saga.
-Os poderes da Bruxa Escarlata molan bastante i é complicado recoñecer a unha das xemelgas Olsen a menos que te fixes.
-Visión mola bastante, incluso sen dar unha explicación clara dos seus poderes na peli.
-Ultrón funciona de xeito bastante decente como vilán, pero ninguén é capaz de facerlle sombra ao insuperábel Loki en ningunha das pelis do universo cinemático de Marvel.
-Dirixentes de Hydra , pero en serio pensades que podedes parar aos Vengadores? Por favor, incluso cos xemelgos(Que dan unha pelexa razoábel, sen parecer demasiado forzado) non tiñan oportunidade.
-DC ten a Batman e menos mal, porque senón non hai cor entre o interese que me suscita o universo de Marvel e o de DC.
-Explótase con máis frecuencia a vena cómica dos superheroes nesta parte que na primeira, aínda que non ao nivel de Guardiáns da Galaxia. Así, Iron Man arrasa en canto a cuotas cómicas pero Thor ten os seus momentos.
Nota: 8.2
Tag :// a era de Ultron,
Tag :// Avengers: Age of Ultron,
Tag :// Nota entre 8 e 9,
Tag :// Os vengadores,
Tag :// peli
#peli #kingsman
Boas! Hoxe falaremos dun filme que fun ver a semana pasada ao cine: Kingsman, servizo de intelixencia. Certamente non se trata dun anime, pero se temos en conta que é unha adaptación dun cómic do autor daquel mítico Kickass, pois pode colar, non? XD
Podedes ver o argumento da peli en diferentes fontes pero basicamente Kingsman é unha pleícula de espías coma as de James Bond, pero coma as primeiras, tal e como salientan na película. Non se intenta desenrolar persoalidades críbeis e situacióins verídicas, senón que se opta por saírse pola tanxente e optar por unha aproximación moito máis libre, con grandes efectos especiais e moita violencia gratuita. Así, a peli basicamente vai de que hai un certo rapaz que é un macarra da vida que descobre que o seu defunto pai non era militar, senón membro dunha axencia de espías supersecreta chamada Kingsman. Isto prodúcese porque é recrutado por parte dun axente da organización para substituír a un axente caído, o que provoca que entre nun proceso de selección onde se ten que enfrontar a outros candidatos en diversas probas, nada nivel hunger games pero non por iso menos interesante.
Estamos ante unha longametraxe que non ten medo de caír en tópicos, é máis, decide abrazalos con forza para que os fans do xénero desfruten coma nenos coa acción e co argumento no que un malo sen senso decide dominar o mundo cun absurdo plan derivado de dominios de grandeza nun papel ben interpretado por Samuel L.Jackson. Xa que falamos de actores, destaca claramente o papel do protagonista de "The king's speech", o discurso do rei, que nesta ocasión enfúndase na pel dun veterán axente secreto que sabe repartir golpes de xeito mçais que solvente e que en conclusión síntose coma peixe na auga. As demáis actuacións, se quitamos a do personaxe de Merlin, non son demasiado espectaculares pero grazas a que a película rise dese feito e tenta desviar a atención a base de cousas que pasan en pantalla a toda velocidade non hai demasiado problema.
A peli rise dos tópicos das películas de espías con detalles como o de que cando estopen cabezas saias fogos de artificio ou cando os personaxes principais son sometidos a probas de rendemento das que poden saír grazas a míticos gadgets, coma un paraugas antibalas. Pero non nos enganemos, as esceas de acción serias da película son altamente desfrutábeis, moi ben coregrafiadas e ben realizadas , especialmente se temos en conta a escea que se converteu en mítica que ocorre dentro duna igrexa, onde asistimos a unha xigantesca pelexa.
Por último, a película non é políticamente correcta nas súas formas, os heroes reclaman o seu premio en forma de princesas e non resultan ser asexuais , coma noutras películas XD. Kingsman é un filme altamente recomendábel se che gustan as películas de acción, con pelexas frecuentes e sobre todo coa sensación de que calquer cousa extraña pode pasar en calquera momento debido á loucura dalgunhas situacións.
Boas! Hoxe falaremos dun filme que fun ver a semana pasada ao cine: Kingsman, servizo de intelixencia. Certamente non se trata dun anime, pero se temos en conta que é unha adaptación dun cómic do autor daquel mítico Kickass, pois pode colar, non? XD
Estamos ante unha longametraxe que non ten medo de caír en tópicos, é máis, decide abrazalos con forza para que os fans do xénero desfruten coma nenos coa acción e co argumento no que un malo sen senso decide dominar o mundo cun absurdo plan derivado de dominios de grandeza nun papel ben interpretado por Samuel L.Jackson. Xa que falamos de actores, destaca claramente o papel do protagonista de "The king's speech", o discurso do rei, que nesta ocasión enfúndase na pel dun veterán axente secreto que sabe repartir golpes de xeito mçais que solvente e que en conclusión síntose coma peixe na auga. As demáis actuacións, se quitamos a do personaxe de Merlin, non son demasiado espectaculares pero grazas a que a película rise dese feito e tenta desviar a atención a base de cousas que pasan en pantalla a toda velocidade non hai demasiado problema.
A peli rise dos tópicos das películas de espías con detalles como o de que cando estopen cabezas saias fogos de artificio ou cando os personaxes principais son sometidos a probas de rendemento das que poden saír grazas a míticos gadgets, coma un paraugas antibalas. Pero non nos enganemos, as esceas de acción serias da película son altamente desfrutábeis, moi ben coregrafiadas e ben realizadas , especialmente se temos en conta a escea que se converteu en mítica que ocorre dentro duna igrexa, onde asistimos a unha xigantesca pelexa.
Por último, a película non é políticamente correcta nas súas formas, os heroes reclaman o seu premio en forma de princesas e non resultan ser asexuais , coma noutras películas XD. Kingsman é un filme altamente recomendábel se che gustan as películas de acción, con pelexas frecuentes e sobre todo coa sensación de que calquer cousa extraña pode pasar en calquera momento debido á loucura dalgunhas situacións.
Tag :// kingsman,
Tag :// peli
#manga #anime #ogsn
Ola! Hoxe falaremos da última triloxía publicada a data de hoxe a nivel de cómics da franquicia de Avatar the last airbender.Imos co argumento!
The Rift é unha historia que cadraría perfectamente dentro da serie orixinal de animación polo seu ton. Estamos ante unha historia que ten un ton máis distendido e infantil en contraposición do ton máis serio das historias anteriores. Non é que esta non teña elementos serios pero sen dúbida están afrontados dende un ton máis suave.
A historia vai sobre unha viaxe que Aang , Sokka e os acólitos airbenders , que deciden ir celebrar un festival para rememorar unha vella tradición. Aang ponse molesto ao chegar ao sitio do festival, dado que dun monte pasou a convertirse nun lugar onde hai varias fábricas que ensucian todo con polución. Así, abórdase un pouco o conflicto da revolución industrial, que lle da traballo á xente , dado que a maioría dos benders non teñen traballo e parece ser que hai moito paro no mundo de avatar(Hai crise ata nos debuxos XD). O caso é que a fenómena de Toph Beiphong reaparece nesta historia porque o seu pai é a persoa que pon cartos para que a fábrica funcione, polo que ela e Aang teñen posturas moi enfrontadas respeito ao da fábrica: Aang quere derrubala e Toph non.
A situación cambia dramáticamente cando varios personaxes quedan atrapados nunha mina e Aang e Toph vense obrigados a loitar contra un espítilo xigante con forma de samaurai, o cal nos regala unha serie de paneis de loita realmente espectaculares.
Todo remata ben, para resumir, Aang entende que todos poden desfrutar do festival e os da fábrica deciden mellorar o tema da contaminación.
A historia ten os seus momentos interesantes, sobre todo a escea da pelexa contra o bicho xigante, pero a nivel xeral é peor que as anteriores triloxías. Notábel baixo.
Ola! Hoxe falaremos da última triloxía publicada a data de hoxe a nivel de cómics da franquicia de Avatar the last airbender.Imos co argumento!
The Rift é unha historia que cadraría perfectamente dentro da serie orixinal de animación polo seu ton. Estamos ante unha historia que ten un ton máis distendido e infantil en contraposición do ton máis serio das historias anteriores. Non é que esta non teña elementos serios pero sen dúbida están afrontados dende un ton máis suave.
A historia vai sobre unha viaxe que Aang , Sokka e os acólitos airbenders , que deciden ir celebrar un festival para rememorar unha vella tradición. Aang ponse molesto ao chegar ao sitio do festival, dado que dun monte pasou a convertirse nun lugar onde hai varias fábricas que ensucian todo con polución. Así, abórdase un pouco o conflicto da revolución industrial, que lle da traballo á xente , dado que a maioría dos benders non teñen traballo e parece ser que hai moito paro no mundo de avatar(Hai crise ata nos debuxos XD). O caso é que a fenómena de Toph Beiphong reaparece nesta historia porque o seu pai é a persoa que pon cartos para que a fábrica funcione, polo que ela e Aang teñen posturas moi enfrontadas respeito ao da fábrica: Aang quere derrubala e Toph non.
A situación cambia dramáticamente cando varios personaxes quedan atrapados nunha mina e Aang e Toph vense obrigados a loitar contra un espítilo xigante con forma de samaurai, o cal nos regala unha serie de paneis de loita realmente espectaculares.
Todo remata ben, para resumir, Aang entende que todos poden desfrutar do festival e os da fábrica deciden mellorar o tema da contaminación.
A historia ten os seus momentos interesantes, sobre todo a escea da pelexa contra o bicho xigante, pero a nivel xeral é peor que as anteriores triloxías. Notábel baixo.
Nota:7.0
Tag :// Avatar: the last airbender,
Tag :// the rift
#manga #anime #ogsn
Hello there. Today we'll talk about a book trilogy by the name of "The pathfinder". This trilogy was written by Orson Scott Card, the guy who wrote Ender's game and it sequels(among several other science fiction works). The structures of this review will consist in a small paragraph containing the official synopsis of each book (In italic caligraphy) and my impressions below. Beware of spoilers in the impressions because it's highly complicated to talk about this story without revealing spoilers , as I'll explain later. Let's go with Pathfinder!
A powerful secret. A dangerous path.
Hello there. Today we'll talk about a book trilogy by the name of "The pathfinder". This trilogy was written by Orson Scott Card, the guy who wrote Ender's game and it sequels(among several other science fiction works). The structures of this review will consist in a small paragraph containing the official synopsis of each book (In italic caligraphy) and my impressions below. Beware of spoilers in the impressions because it's highly complicated to talk about this story without revealing spoilers , as I'll explain later. Let's go with Pathfinder!
A powerful secret. A dangerous path.
Rigg is well trained at keeping secrets. Only his father knows the truth about Rigg's strange talent for seeing the paths of people's pasts. But when his father dies, Rigg is stunned to learn just how many secrets Father had kept from him--secrets about Rigg's own past, his identity, and his destiny. And when Rigg discovers that he has the power not only to see the past, but also to change it, his future suddenly becomes anything but certain.
Rigg’s birthright sets him on a path that leaves him caught between two factions, one that wants him crowned and one that wants him dead. He will be forced to question everything he thinks he knows, choose who to trust, and push the limits of his talent…or forfeit control of his destiny.
This book is a great start for the series. The story is set on a kind of medieval setting, which is quite odd for this author, and we are expectators to the trip that the two main protagonists, Rigg and Umbo, make in order to uncover the secrets that Rigg's father had. At the same time,every one or two chapters there's also an alternate narration where we are told the story of Ram Odin, a spaceship pilot who is headed to a planet called Garden , which is supposed to be one where life itself is possible. It is clear since the beggining that both stories have to be related somehow but that fact does not make the final revelation less surprising.
The boys, as well as other characters from the story have some kind of superpowers. Rigg is a pathfinder, which means that he can see the paths that inanimate objects or life forms leave through time and space. Also, with Unbo's help, he can travel back to the moment where those paths are happening. The interesting part about these abilities is that they are quite unusual : it's not uncommon to use time travel in novels of this genre but this approach feels fresh and it helps to form the idea that even though they have superpowers they are not invincible.
The final revelation of the book, obviously, this is a huge SPOILER, is that Riggs planet turns out to be the Garden Ram Odin was talking about, and know the weird stuff that takes the entire trilogy to explain comes in. It seems that Ram Odin's spaceship and its contents passed through a black hole (Somebody said Interstellar? XD) and split itseld in thirteen copies, so in the end we have thirteen ships and thirteen Ram Odin, plus all the other people and things on the ship. They decide do make an impact with all the ships in Garden surface, exterminating all of the native life and substituing it with humans. Therefore, they establish thirteen colonies or wallfold, each one led by a copy of Ram Odin .
If the previous paragraph was not weird enough, then there's the whole businness of Ram Odin having human like robots, one of them turning to be Riggs not-so-dead father. Also, they seem to be bad beings as they manipulate humans and , on orders on Ram Odin, prevent people from different wallfolds to interact with each other via something called "The wall", a special structure that separates wallfolds and imposilitates them to cross as it emits brain waves that makes them go nuts as they go nearer the wall. Also, the structure is ready to give the people whi cross it the ability to speak every language of the planet , to help with communication when one wallfold becomes technologically advanced(Turns out that Rigg and company cheated since they travelled to the past to cross the walls XD).
Let's go with Ruins.
When Rigg and his friends crossed the Wall between the only world they knew and a world they could not imagine, he hoped he was leading them to safety. But the dangers in this new wallfold are more difficult to see. Rigg, Umbo, and Param know that they cannot trust the expendable, Vadesh — a machine shaped like a human, created to deceive — but they are no longer certain that they can even trust one another. But they will have little choice. Because although Rigg can decipher the paths of the past, he can’t yet see the horror that lies ahead: A destructive force with deadly intentions is hurtling toward Garden. If Rigg, Umbo, and Param can’t work together to alter the past, there will be no future.
The main problem with this book is that in more than 500 pages, there's not even a hundred of story.How is that even possible you ask? Well, most of the book happens revolves around a concept: retorica . And don't get me wrong, I like good thinking but in this case it kinda got in the way of the story and ended up being a text about what the author thinks of several things instead of focusing on the story. They learn about "The Destroyers", the people that destroy Garden, pretty early in the book and even after hundreds of pages of the book filled with reasoning they can not find a way to stop it from happening in a ham fisted attempt of delaying the advancement of the plot long enough to be able to write a third book.
Also there's some super intelligent mice that can sen objects through times and even modify genetically several dna sequences, send them through time and insert them into Umbo, who seems to be like some kind of awesome dude. I'm sorry, but as villains(Their plan was to overpopulate the world) mice just don't appeal to me.
Finally, let's talk about Visitors.
From the internationally bestselling author of Ender’s Gamecomes the riveting finale to the story of Rigg, a teenager who possesses a secret talent that allows him to see the paths of people’s pasts.
In Pathfinder, Rigg joined forces with another teen with special talents on a quest to find Rigg’s sister and discover the true depth and significance of their powers. Then Rigg’s story continued in Ruinsas he was tasked to decipher the paths of the past before the arrival of a destructive force with deadly intentions. Now, in Visitors, Rigg’s journey comes to an epic and explosive conclusion as everything that has been building up finally comes to pass, and Rigg is forced to put his powers to the test in order to save his world and end the war once and for all.
In Pathfinder, Rigg joined forces with another teen with special talents on a quest to find Rigg’s sister and discover the true depth and significance of their powers. Then Rigg’s story continued in Ruinsas he was tasked to decipher the paths of the past before the arrival of a destructive force with deadly intentions. Now, in Visitors, Rigg’s journey comes to an epic and explosive conclusion as everything that has been building up finally comes to pass, and Rigg is forced to put his powers to the test in order to save his world and end the war once and for all.
After reading Ruins I did not have high expectations for this one, and although it's better than Ruins in some aspects, it definitely isn't as good as it should be.
One of the positive points is that answers are given to most questions that arose during the previous installments and were oddly delayed. Better late than never I guess. Also, there's a good ending and the characters live happily ever after. However , apart from that...it's a mess. Most of the book is a filler that divides itself between dialogs without emotion or sense and physics explanations of things that I did not really need to know(I mean, I would have opted for a more 'It magically works approach' XD). Also, there's the things that the characters , specially facemask Rigg and its counterpart, who in this book , to defeat the menace,which turns to be a group of insect like aliens that can drop atomic bombs,simply go their planet a long time in the past and preventing from reaching a certain technological level. No battle , no conflict, no nothing! And don't get me started in the whole time they pass on Earth...what a filler! The only part, story wise, that could be labeled as interesting is the rebel fight agains the Queen, and there's not much space dedicated to thah.
